Al jaren ben ik gefascineerd door muurschilderingen, liefst zo groot mogelijk. Zelf vind ik groot schilderen geweldig; het kan niet groot genoeg. In opdracht een groot werk te mogen maken is voor mij als de kers op de taart; iets wat zich voor mij wel vaker voor mag doen. Bij mij speelde toen nog de vraag… wat zou het met mij doen als ik in het openbaar sta te schilderen? Wat zouden opmerkingen van passanten met mij doen? Ik hoor je denken van wat kan jou dat nou schelen. Nou… meer dan je denkt. Schilderen is voor mij duidelijk iets dat van diep binnen komt. Er zijn dagen dat ik geen streep op papier op streek op doek krijg. Geen inspiratie, geen motivatie. Daar is de hele sfeer om mij heen mee gemoeid. Daarbij wil je niet weten hoe ongenuanceerd opmerkingen van mensen kunnen zijn.

Dus besloot ik eens een proef te doen. Op de muur voor mijn ATELIERhuis, op mijn krukje, besloot ik een Bommeleartje te schilderen. En de opmerkingen van passanten? Die waren geweldig leuk! Natuurlijk is er altijd wel iemand die het beter weet en iemand kent en mij meteen de mobiel met foto’s onder mijn neus drukte, terwijl ik daar kwetsbaar en wel op mijn krukje zat. Haha! Het woog niet op tegen alle positiviteit van de passanten.

Aan allen die daar die dagen stopten en mij aanspraken… DANK JE WEL!!

• 

• 

• 

•